Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An potest cupiditas finiri? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Summae mihi videtur inscitiae. Non potes ergo ista tueri, Torquate, mihi crede, si te ipse et tuas cogitationes et studia perspexeris; Idemne, quod iucunde? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Duo Reges: constructio interrete. Avaritiamne minuis? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Nam de isto magna dissensio est. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.
Quaerimus enim finem bonorum. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.
Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Sed ad bona praeterita redeamus. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?
An hoc usque quaque, aliter in vita? At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Tanta vis admonitionis inest in locis; Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.