Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Duo Reges: constructio interrete. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quid paulo ante, inquit, dixerim nonne meministi, cum omnis dolor detractus esset, variari, non augeri voluptatem? Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus?
Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quorum altera prosunt, nocent altera. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Audeo dicere, inquit. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Quis istud possit, inquit, negare?
Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Sit enim idem caecus, debilis.
Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Respondeat totidem verbis. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest.
